Meester voor Meesters

The making off

Ik heb een missie.

Zo, die knal ik er meteen maar even in. Ik heb een missie. Ik wil niet enkel toekijken en bekritiseren. Nee, ik wil daadwerkelijk iets veranderen. Ik hou namelijk enorm van het juridische werkveld én ik heb er een stevige mening over. Ik ben bovendien niet bang om tegen heilige huisjes te schoppen, dus laten we beginnen. Ik neem je mee in mijn verhaal en laat je zien waar bij mij de schoen wrong:

Toen

Het was woensdagochtend en tegenover me in de spreekkamer zat een vrouw van eenenveertig jaar. Terwijl ik koffie voor haar pakte vertelde ze me dat ze vier maanden eerder een dierbare plots was verloren. Enorm heftig natuurlijk en ze werd opnieuw emotioneel. Ze vertelde dat deze gebeurtenis haar had gemotiveerd om nu eindelijk eens dat testament op te gaan maken.

Dat was het ideale moment voor mij om in te vallen in haar verhaal. Dat testament, daar kwam ze tenslotte voor en ik had mezelf een krappe vijftien minuten gegeven voor het gesprek. Ruimte voor haar verhaal? Dat had ik niet. Ik had nog honderd andere zaken op mijn to-do lijst staan en bovendien hoorde dat niet bij mijn werk. Ik was hier om haar de wetgeving duidelijk uit te leggen en het juiste document op te stellen, niet om haar te helpen met haar persoonlijke problemen.

Nu

Het is woensdagochtend en tegenover me zit een jong stel dat komt voor een samenlevingscontract. Terwijl ik thee voor ze inschenk, vraagt hij wanneer de notaris er zal zijn. Ik moet lachen: “Dat ben ik”. Die reactie krijg ik tegenwoordig wel vaker. Ik ben altijd opgewekt, heb weinig make-up op en heb niet het geijkte mantelpakje aan. Dat is anders dan wat mensen verwachten van een notaris, maar ik merk dat het me toegankelijker maakt én nog belangrijker: ik voel me er zelf zo lekker bij.

Ik zie dat ze een beetje nerveus zijn, dus neem ik alle tijd voor hun vragen. We lachen samen om de vraag of het nodig is zijn platencollectie in het contract op te nemen. Zij heeft duidelijk geen enkele behoefte aan zijn platen, maar je weet natuurlijk nooit hoe dingen lopen, dus ik maak een notitie. “Dank je wel”, zegt ze even later. “Ik heb nog nooit zo’n relaxed gesprek gehad bij zoiets!”

Zo kan het dus ook

Die transitie van toen naar nu ging niet van de ene op de andere dag, maar ik ben zo blij dat ik de switch heb gemaakt. Ik vind het nog steeds pijnlijk om terug te denken aan dat moment waar de vrouw mij haar persoonlijke verhaal toevertrouwde en ik daar niets mee deed. Ik had geen idee hoe ik er op moest reageren én sterker nog: ik dacht dat het niet bij mijn werk hoorde om daar ruimte voor te maken.

Ik werkte op dat moment al vijf jaar bij een notariskantoor en was bezig aan een traject om partner te worden. Ik wist al sinds mijn 17de dat ik notaris wilde worden en had hard gewerkt om daar te komen. Klein minpuntje: ik was doodongelukkig. Ik voelde me continu gestrest, maakte lange dagen en was alleen maar bezig met presteren en omzet draaien.

Er was een burn-out voor nodig voordat ik echt een pas op de plaats maakte. Ik ging naar een coach, dronk sloten thee en liep uren en uren over het strand. Ik hield nog steeds enorm van mijn vak, maar ik miste iets essentieels in de manier van werken: Ik miste de mens tussen alle regels, wetten en cijfers. Ik vind het juist fantastisch om te fungeren als tolk tussen de wet en de mens en iemand écht verder te helpen door te luisteren, te vertalen en te verbinden. Hoe gaaf is dat?!

Ik vind het zo’n gemis dat we in ons vak weinig ruimte maken voor de mens in het verhaal. En dan bedoel ik niet alleen voor de mensen die naar ons toe komen, maar zeker ook voor onszelf. Ik was mezelf namelijk behoorlijk kwijtgeraakt en dat laat ik zeker niet nog eens gebeuren. Ik doe mijn werk nu alleen nog maar op mijn manier en heb er bovendien mijn missie van gemaakt de hele juridische wereld een beetje menselijker te maken. Hoppa, zo kan het ook!

Coaching

Naast mijn interim werk in de juridische wereld coach ik nu andere juridische professionals die, net als ik toen, op de een of andere manier zijn vastgelopen. En dat is me op het lijf geschreven. Ik daag mijn coachees graag uit, vraag door en stem af. Bij mij is coaching niet zwaarmoedig, maar je moet er wel voor openstaan om echt op ontdekkingsreis te gaan.

Ik zei laatst nog tegen een vriendin: “ik moet wel gaan werken aan mijn pokerface”. Ik kan namelijk zo blij worden als ik bij iemand die ik coach het kwartje zie vallen als we zitten te praten. Ik zit dan glimmend van trots op mijn stoel, terwijl de ander soms nog even tijd nodig heeft om alles te laten doordringen. Ik krijg zoveel energie van die momenten, die gesprekken en die vallende kwartjes! Dat is echt een feestje.

Pyjamadag

Overigens ben ik naast meester in de rechten, ook een meester in het niets doen. Ik ben daar zelfs zo goed in dat ik een recept heb gecreëerd voor de ideale pyjamadag, zodat iedereen deze skill kan leren. Waar ik vroeger nog wel eens in het weekend wilde doorwerken, kan ik nu heel tevreden zijn met zo’n ontspannen dagje. Op de bank met verse gemberthee, mijn favoriete karamel/zeezout chocolade en een Harry Potter boek, ben ik helemaal gelukkig.

Ik weet inmiddels waar ik goed in ben, waar ik ‘aan’ van ga en hoe ik kan ontspannen. Ik werk aan mijn missie voor een nieuwe manier van werken binnen de juridische wereld waarbij de mens centraal staat. Ik coach andere juridische professionals en ga met hen op avontuur om te ontdekken waar zij warm van worden. Ik ben een gelukkig mens die vol nieuwsgierigheid uitkijkt naar alle kwartjes die binnenkort weer gaan vallen. Nu alleen nog werken aan die pokerface!