Balanstrutje
Ik ben een balanstrutje. Een wat? Een balanstrutje. Deze term is bedacht door Elske Doets, ondernemer in de reisbranche, voor vrouwen die deeltijd werken en dus -aldus mevrouw Doets- amper of geen ambitie hebben.
In 2017 heb ik de keuze gemaakt om deeltijd te gaan werken. Ik heb mijn maandelijkse lasten op een rijtje gezet en de conclusie getrokken dat het financieel mogelijk was om een dag minder te gaan werken. Een hele bewuste keuze dus. Een keuze voor meer eigen tijd. Begin 2018 heb ik er zelfs voor gekozen nog een dag minder te gaan werken in loondienst om te kunnen bouwen aan mijn eigen bedrijf, aan Meester voor Meester(s). Dat ambitieloze kunnen we er dus wel af laten wat mij betreft ;-).
De foto hiernaast toont mijn reactie toen de journalist van EenVandaag me vertelde dat ik daarom volgens sommige mensen een ‘balanstrutje’ ben. Wat mij betreft een term waar een enorm oordeel uit spreekt. Alsof er iets mis is met het zoeken (en vinden) van een balans, mijn balans.
Ik heb die balans niet van de ene op de andere dag gevonden. Samen met mijn coach ben ik -mede door mijn burn out- op zoek gegaan naar mijn energiegevers en mijn energienemers; waar word ik wel en niet blij van? Ook ben ik op zoek gegaan naar mijn redenen om wel of niet fulltime te werken. Langzaam maar zeker kwam het besef dat ik eigenlijk wel graag minder zou gaan werken. Doodeng vond ik dat: zou ik dan mijn hypotheek nog wel kunnen betalen, mijn vaste lasten kunnen blijven betalen en ook af en toe nog leuke dingen kunnen blijven doen? Ik zag honderden beren op de weg. Dat was het startsein om mijn financiën eens goed op een rijtje te zetten, het heeft immers weinig zin me druk te maken over iets waarvan ik de feiten niet goed op een rijtje heb. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik me financieel nog steeds prima kon redden als ik een dag minder zou gaan werken.
Een aantal weken later ging ik solliciteren en heb ik besloten de sprong te wagen: ik zou vier dagen gaan werken. Zo zou ik mezelf meer vrijheid geven om ook andere dingen te gaan doen, opleidingen te gaan volgen op andere gebieden en ook gewoon te niksen als ik daar zin in zou hebben.
Tijdens sollicitatiegesprekken heb ik talloze vragen gekregen over mijn redenen om parttime te werken, hoe ik dat voor me zag qua tijdsindeling en vooral ook: hoe ga je je werk als kandidaat-notaris doen? Die laatste vraag vind ik nog altijd zo’n gekke vraag. Wat maakt mijn werk als fulltime kandidaat anders dan als parttime kandidaat? Ja, ik ben minder op kantoor. De inhoud en kwaliteit van mijn werk wordt er echter niet anders van. Sterker nog: ik heb gemerkt dat ik in die vier dagen in verhouding meer werk verzette dan in vijf dagen doordat ik me beter kon concentreren en meer energie had.
Parttime willen werken, roept bij menig werkgever een boel vragen op. Ik kreeg nog meer vragen als ik vertelde dat ik kinderen noch een partner had. Dan ging er aan de andere kant van de tafel menig wenkbrauw omhoog. “Ach ja, natuurlijk! Mantelzorgen is ook een reden om parttime te moeten gaan werken.” Het startsein voor mijn wenkbrauwen om richting mijn haargrens te vertrekken. “Eh, mantelzorg? Hoe komt u daarbij?” Verwarring alom bij mijn gesprekspartners, want waarom zou je in hemelsnaam parttime gaan werken als je geen kinderen hebt en ook geen mantelzorger bent!?
De verleiding om uitgebreid te gaan uitleggen waarom ik deze keuze gemaakt heb, was groot. Ik heb het niet gedaan. Ik heb aangegeven dat het een bewuste keuze is voor meer vrijheid, meer tijd om zelf in te delen en op te kunnen laden. Kortom: meer balans tussen tijd voor mijn werkgever aan de ene kant en tijd voor mezelf aan de andere kant.
Ik ben blijkbaar een balanstrutje. Een balanstrutje met ambitie en daar ben ik trots op!
